Mijn zoon is actief op Snapchat en Instagram. Daar is niks mis mee, wij vinden het juist leuk dat hij zoveel contact met z’n vrienden heeft. Maar op een gegeven moment werd hij op zaterdag en zondag wel héél laat wakker. Half 3 ’s middags was geen uitzondering. Ook begon hij er doordeweeks moe uit te zien. Wat bleek: hij nam zijn telefoon mee naar bed. En ’s nachts ging de gezelligheid gewoon door. Tijd voor een goed gesprek.

Mam, echt….
Ie-de-reen mag zijn telefoon mee naar bed!

Wij zijn de eerste generatie ouders waarvan de kinderen 24/7 online kunnen zijn. Hoe ga je daar mee om? Geen idee. We hebben tenslotte geen voorbeelden.

De insteek in ons gezin is: laten we het gesprek openhouden en via trial and error uitvinden wat er bij ons past. Want wat is normaal? Dat ligt voor iedereen anders.

Hedendaagse opvoedingsvragen

telefoon-mee-naar-bedWij zochten de afgelopen jaren naar een antwoord op deze (en nog veel meer) vragen:

Van álle andere ouders mag het wel!

Als we hierover willen praten, voelt mijn zoon de bui natuurlijk al hangen.

“Mijn vrienden mogen gewoon hun telefoon mee naar bed. Die ouders vinden het de eigen verantwoordelijkheid van hun kind, of ze wel of niet slapen. Zij vertrouwen kun kind tenminste wél”.

Ouch.

Hij scheef zelfs een manifest van drie kantjes. Hier lees je een paar van zijn argumenten:

telefoon-mee-naar-bed

Een ouderwets handgeschreven manifest (dat dan weer wel).

Ik mag mijn telefoon mee naar bed omdat:

  • Ik muziek luister voordat ik ga slapen
  • Mijn telefoon ook de wekker is (want ik slaap door mijn normale wekker heen)
  • De telefoon moet laden
  • Er soms laat een berichtje komt dat we het eerste uur vrij hebben
  • Ik gesprekken echt wel afbreek, als het te laat wordt
  • Mijn sociale leven heel erg belangrijk is
  • Ik genoeg slaap krijg (en zo niet, dan haal ik dat in het weekend wel in)
  • School er niet onder lijdt
  • Het mijn eigen verantwoordelijkheid is, of ik slaap of niet

Het voelt niet goed

Okée. Zijn argumenten komen doordacht over en hij heeft op veel punten gelijk. We zijn dan ook bijna geneigd het dan maar toe te staan.

En toch… het beeld van een continu oplichtend telefoonscherm naast zijn bed, staat ons helemaal niet aan. Het voelt gewoon niet goed. En dat zegt ook wat! Dus wat nu?

Wat vinden andere ouders?

In mijn onderzoekje naar ‘wat is normaal?’ kwam ik op een forum van Ouders Online. Dit is wat andere ouders antwoorden op de vraag: mag de telefoon mee naar bed?

Nee

  • “Ik voed ze bepaald niet streng op, maar dit is gewoon te slecht voor ze, heb ik gemerkt. Ze kunnen niet op tijd stoppen. Eigenlijk vonden ze dat zelf ook wel.”
  • “Te lang appen en te weinig slapen.”
  • “Tip voor de volgende ouder: nooit aannemen dat een mobiel alleen voor muziek wordt gebruikt.”
  • “Wifi uit heeft geen zin, er zijn nog teveel apps/spelletjes welke ze zonder wifi kunnen spelen. Pubers kunnen zich niet bedwingen en gaan te lang door, vandaar inleveren.”
  • “Ik lees wel eens meer dat mensen zeggen: ja maar mijn kind gebruikt hem als wekker. Dat vind ik echt het grootste flauwekul argument. En dan maar afvragen hoe het toch komt dat pubers vaak zo moe zijn…”.
  • “Tot middernacht blijven er bliepjes komen uit dat apparaat. Het hele sociale netwerk gaat dus gewoon de hele avond door.”
  • “Niet iedereen heeft de discipline om dat ding uit te zetten.”

Soms

  • “Alleen op vrijdag en zaterdag mag de telefoon mee naar boven.”

Ja

  • “Bij onze bijna pubers (12) gaan de telefoontjes mee naar boven, worden ook als wekker gebruikt. Maar, zodra wij merken dat na een bepaalde tijd er nog met de telefoon geklierd wordt, gaat wifi uit! Prima oplossing ;-)”
  • “Hier ook geen probleem maar denken dat je kind muziek gaat luisteren vind ik ook een beetje naïef ;)”
  • “Dochter van 14 laadt telefoon op in haar kamer, zet hem wel uit. Maar ik geloof niet helemaal dat ze er niks mee doet. Zolang ze goed slaapt vind ik het niet zo’n punt. Ik zie zelf op de Whatsapp wanneer ze online is, maar dat check ik nauwelijks.”

telefoon-mee-naar-bedNomofobie

Voor ons lag er een mooie les besloten in de vraag ‘mag de telefoon mee naar bed?’

Wij kwamen voor onszelf al snel bij onderliggende vragen. Waar trekken we als ouders de grens? Waar begint en eindigt ieders eigen verantwoordelijkheid? Is het – voor kinderen in deze tijd – werkelijk nodig om 24/7 online te zijn? Verlies je vrienden, controle of wat dan ook, als je niet ‘connected’ bent? (Deze nieuwetijds-angst heeft zelfs een naam: Nomofobie. Van nomobile-phone-phobia).

Wat ons betreft: Ja, er is een grens. Nee, je hoeft niet dag en nacht bereikbaar te zijn. Niet voor je werk en ook niet voor je vrienden (behalve in nood, natuurlijk). En wij vinden het onze verantwoordelijkheid om dat aan de kinderen te laten zien.

Conclusie: bij ons gaan voor het slapen alle telefoons uit.

Omdat ik het zeg!

Je begrijpt: in ons gezin kunnen (of liever: willen) we niet aankomen met ‘omdat ik dat zeg’. Dan hebben we geheid ruzie en daar heeft niemand wat aan.

Gelukkig begrijpt mijn zoon onze argumenten. Hij heeft er in elk geval geen probleem van gemaakt, zijn telefoon ’s nachts ergens anders te leggen. Ook al had hij het natuurlijk liever anders gehad.

Heb jij ook van dit soort hedendaagse opvoedings-vragen? En wat doe jij dan om aan antwoord te komen? Ik ben wel benieuwd eigenlijk. Laat je het weten in de reactiebox hieronder?

See you here,
CoolhuntMom

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren